Adam Mickiewicz, patron naszej szkoły, jest osobą znaną każdemu Polakowi. Wszyscy mieszkańcy kraju nad Wisłą bez wahania powiedzą, że był on wielkim poetą, niejeden rzeknie, że najwiekszym z rodzimych twórców. Już uczniowie szkoły podstawowej potrafią wymienić najbardziej popularne utwory autorstwa Mickiewicza: "Pan Tadeusz", "Dziady", ballady i bajki.
Rodzinna legenda głosi, że poeta przyszedł na świat w noc wigilijną w karczmie położonej w połowie drogi pomiędzy Zaosiem a Nowogródkiem. Już jako dziecko próbował swoich sił w pisaniu wierszy. Uczniem był zdolnym, ale miał kłopoty z kaligrafią. Po ukończeniu sześcioklasowej szkoły rozpoczął studia w Wilnie. Na trzecim roku studiów założył wraz z przyjaciółmi tajne Towarzystwo Filomatów, które za cel stawiało sobie naukę i zabawę. Jeszcze w czasach studenckich Mickiewicz debiutuje na łamach "Tygodnika Wileńskiego" utworem pod tytułem "Zima miejska".
Po ukończeniu nauki Mickiewicz podjął pracę nauczyciela w szkole powiatowej w Kownie, którą sam określał jako "nudną". Podczas wakacji poznał Marylę Wereszczakównę, która jako obiekt niespełnionej miłości stała się dla poety muzą pojawiającą się w wielu utworach. Niestety ukochana wybrała małżeństwo z Wawrzyńcem Puttkamerem. Pierwszy tom poezji, który zawierał Ballady i Romanse , wydał Mickiewicz w wieku 24 lat.
Gdy w 1823 roku w Wilnie rozpoczęły się aresztowania członków tajnych stowarzyszeń Mickiewicz zostaje uwięziony wraz z przyjaciółmi z Towarzystwa Filomatów . Na wolność wychodzi po pół roku lecz zostaje zesłany w głąb Rosji. Przebywa tam 5 lat odwiedzając Petersburg, Odessę , Moskwę i Krym. W Rosji Mickiewicz pozyskał licznych wielbicieli i oddanych przyjaciół. Przeżycia z więzienia i wygnania, a także nieszczęśliwa miłość znalazły później odzwierciedlenie w dramacie "Dziady".
Po opuszczeniu kraju carów poeta udaje się w podróż do Niemiec, gdzie poznaje Johanna Wolfganga Goethego - jednego z największych pisarzy doby romantyzmu. W dalszym etapie podróży zwiedza Szwajcarię i Włochy, gdzie na dłużej zatrzymuje się w Rzymie. Tam zastaje go wieść o wybuchu Powstania Listopadowego, niestety do Polski przybywa poeta za późno by wziąć w nim udział. Spędza parę miesięcy w Wielkopolsce po czym udaje się w raz z innymi uchodźcami do Drezna.
W roku 1834 Mickiewicz ożenił się z Celiną Szymanowską, córką znanej pianistki. Nie było to szczęśliwe małżeństwo. Sam Mickiewicz żartował, że ożenił się "na pocieszenie" z nieszczęśliwie zakochaną w nim panną. By zapewnić utrzymania rodzinie poeta przyjął stanowisko wykładowcy na uniwersytecie w Lozannie, a potem w paryskim College de France gdzie otwarto katedrę literatur słowiańskich. W ostatnich latach życia pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Arsenału starając się zarobić na utrzymanie sześciorga dzieci i chorej żony. W tym okresie nie napisał już prawie nic.
We wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola, gdzie zamierzał pomagać w stworzeniu polskiego legionu przy powstańczej armii tureckiej. Zmarł nagle 26 listopada, pochowano go we Francji na cmentarzu Montmorency. Dopiero w 1890 roku prochy poety sprowadzono do Polski, gdzie spoczęły w krypcie królewskiej na Wawelu.